Data urodzenia:
1889-10-28
Stopień:
podpułkownik lekarz służby stałej Wojska Polskiego
Miejsce urodzenia:
Złoty Potok, powiat Buchacz, województwo tarnopolskie
Imiona rodziców:
Leon - Maria z Supperów
Wykształcenie i praca zawodowa do 1939 r.:
W latach 1900-1906 uczeń Gimnazjum w Jarosławiu, maturę zdał 25.09.1907 r. w Gimnazjum Franciszka Józefa w Drohobyczu. W 1907 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego. Od 1912 r. stypendysta rządowy - pracował w Uniwersyteckiej Klinice Chirurgicznej. Wiosną 1915 r. uzyskał zezwolenie władz wojskowych na obronę pracy doktorskiej na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Karola w Pradze. 13.03.1915 r. uzyskał stopień doktora wszech nauk lekarskich.
Służba wojskowa do 1939 r.:
W lipcu 1914 r. roku jako medyk wcielony do 30. regimentu Piechoty armii austriackiej. Awansowany do stopnia podporucznika, objął stanowisko lekarza 27 Baonu Strzelców Konnych. Ciężko ranny w bitwie pod Santo-Marino. Wyleczony w lipcu 1916 r. powrócił na front włoski, obejmując stanowisko chirurga 815 Szpitala Polowego. Do końca i wojny światowej służy kolejno: w 417 Szpitalu Polowym, 1608 Szpitalu Polowym, Szpitalu Polowym w rejonie Cividale, w 12 Pułku Piechoty - jako lekarz naczelny, w Szpitalu Zapasowym w Karlovac koło Triestu. 6 listopada 1918 r. wstąpił w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego. Był lekarzem Szpitala Okręgowego w Krakowie, następnie starszym ordynatorem Szpitala Wojskowego w Rzeszowie. Pełniąc tą funkcję ogłosił wyniki badań nad zastosowaniem kwasu karbolowego w leczeniu zakażonych ran różnego pochodzenia, także w aspekcie leczenia zranień pociskami nowoczesnych rodzajów broni strzeleckiej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. był chirurgiem 109. Szpitala Polowego przy obozie dla jeńców wojennych w Tucholi, następnie ordynatorem Szpitala Wojskowego w Świeciu. Po zaprzestaniu działań wojennych odbył kurs aplikacyjny w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, zakończony wynikiem celującym. następnie objął funkcję starszego ordynatora Szpitala Okręgowego w Kielcach, w grudniu 1921 - w stopniu majora - starszego ordynatora Oddziału Chirurgicznego w Szpitalu Okręgowym w Jarosławiu, a w 1924 r. - starszego ordynatora VII Szpitala Okręgowego w Poznaniu. W szybkim czasie zyskał opinię jednego z najlepszych chirurgów - operatorów w Wielkopolsce. Prowadził badania naukowe nad postępowaniem chirurgicznym przy uszkodzeniach ciała u sportowców.
Udział w wojnie obronnej 1939:
We wrześniu 1939 r. był komendantem Stacji Segregacyjno-Rozdzielczej Szpitala Ewakuacyjnego nr 11, po zaprzestaniu walk od 1 października został komendantem Szpitala dla Jeńców Polskich w Radomiu.
Praca w latach okupacji:
Od listopada 1939 r. do wybuchu Powstania Warszawskiego był naczelnym chirurgiem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie.
Oddział:
"Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - szpital polowy ul. Wspólna 27 - komendant szpitala, naczelny chirurg.
Losy po Powstaniu:
Niewola niemiecka - od 8 października 1944 r. jeniec Stalagu IV B Zeithain. Po wyzwoleniu przez Armię Czerwoną, od kwietnia 1945 r. naczelny chirurg i konsultant w Szpitalu Wojskowym im. Leontiewa.
Losy po wojnie:
15.08.1945 r. powrócił do Polski. Został naczelnym chirurgiem Szpitala PCK w Toruniu. W marcu 1946 r. został powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim na stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego 1. Szpitala Okręgowego w Warszawie
Od 1947 r. szef Oddziału Chirurgicznego Centralnego Szpitala MON, którym kierował przez 16 lat. Po zakończeniu kariery chirurga został kierownikiem naukowym Oddziałów Chirurgicznych II Centralnego Szpitala MON. W 1962 r. odszedł na emeryturę.
Odznaczenia:
Srebrny Medal za Waleczność I klasy, Złoty Krzyż Zasługi na Wstędze Medalu Waleczności z Mieczami, Brązowy Wojskowy Krzyż Zasługi na Wstędze Krzyża Zasługi z Mieczami, Krzyż Wojskowy Karola, Medal dla Rannych, Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi, Zloty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy II klasy
Miejsce śmierci:
Warszawa, pochowany na Powązkach Wojskowych.
